Odruchy pierwotne nazywamy „bagażem” każdego noworodka, z którym przychodzi na świat. Powstają one w życiu płodowym i umożliwiają pierwszą aktywność ruchową, którą dziecko będzie rozwijać przez najbliższe lata.
Przystosowują one niemowlę do życia w wielkim świecie, jednak, kiedy są obecne po ukończeniu 1 r.ż. negatywnie wpływają na funkcjonowanie dziecka. Odruchy pierwotne mają charakter przystosowawczy co oznacza, że są istotne w rozwoju każdego dziecka, dzięki nim możliwe są konkretne zachowania.
Można również powiedzieć, że stanowią trening dla organizmu dziecka – przygotowując je do świadomego ruchu. Z czasem są one stopniowo zastępowane przez bardziej dojrzałe wzorce reakcji.
Po osiągnięciu kamieni milowych (podnoszenie głowy, wyciąganie rąk do zabawki, obracanie się, przekręcanie, siadanie samodzielnie, stawanie, raczkowanie, stanie samodzielnie i chodzenie) odruchy wygaszają i integrują się…zostają tylko wspomnieniem.
Jeżeli odruchy pierwotne w porę nie wygasną, a odruchy posturalne nie wykształcą się do momentu, gdy dziecko osiągnie wiek szkolny, mogą negatywnie wpływać na rozwój złożonych umiejętności. Stopień przetrwania odruchów pierwotnych jest istotnym czynnikiem diagnozującym zaburzenia przetwarzania sensorycznego, a ich próba zintegrowania – elementem terapii SI.Zapraszamy do nas na terapię integracji sensorycznej ;)
Autor artykułu
Dorota Kołacz
Terapeuta SI